Etrafıma bakıyorum, insanlar var. Kimi geçkaldığı işine yetişmek için koşuşturuyor kimi hastaneye doğru hızlı adımlarla koşuyor, kimisi ağlıyor kimisi gülüyor. İnsanlar var, onların duyguları da var. Kendime bakıyorum, üstüme, kıyafetlerime. Beni daha da kilolu gösteren kazağımı giymişim. Havaya bakıyorum güneş var. Hâlbuki sabahın 6sında hava çok soğuktu, üşümemek için giymiştim onu. Bir adım atıyorum, sonra bir adım daha, bir adım daha. Yürüyorum öyle yolda, amaçsızca. Sonra düşünmeye başlıyorum, benim hiç amacım olmadı ki. Ne bokuma yaşıyorum ki diyorum. Etrafıma bakıyorum, insanlar var, yürüyorlar. Kimi dükkanının önünü süpürüyor, kimi çocuğuyla bir yerlere gidiyor, kimi de hastanedeki randevusuna yetişmeye çalışıyor. Kimi ağlıyor, kimi gülüyor. Sonra yüzüme dokunuyorum, ben de ağlıyorum. Neden diyorum kendi kendime, sonra aklıma geliyor. Doktor bana "Ameliyat olmazsan duyamayacaksın." demişti sert bi şekilde. Evet, bunun için ağlıyorum. Hâlbuki ne kadar komik dimi doğuştan duyma yetisini kaybetmiş olan bir sürü insan var. Bir sürü operasyon geçirmiş bir sürü insan var. İnsanlar var. Ağlıyorum, kendim için. Amaçsızlığım için. Bu güne kadar boşuna yaşadığım için. Ne alaka diyorsun dimi. evet bence de ne alaka şimdi yani dimi. Yürüyorum, bi önceki günü düşünüyorum, bütün gün anime izleyip bi paket sigara içtin haplı, iyi bok yedin. Yine ders çalışmadın, sınıfta kalacaksın "baka" diyorum kendi kendime. Yürüyorum hiç bilmediğim sokaklarda daha önceden sürekli yaptığım gibi. Canım sıkkınken çıkardım sokağa atlardım bi otobüse canım sıkılınca o otobüsten, inerdim. Başka otobüse binerdim, ondan da sıkılınca iner yürürdüm hiç bilmediğim sokaklarda. Daha mı mutluydum o zamanlar dedim kendi kendime. Yoo. Peki ya ne değişti hayatında. Yine aynısın dedim. Yine boşsun. Sevişip, yiyip, içip, sıçıp, uyuyorsun başka bi şey yapmıyorsun. Ne değişti? Tam bunları düşünürken yere yapışıyorum. Biraz ıslakmış yer, götüm ıslanıyor. Düşmenin şiddetiyle hayvan gibi anıra anıra ağlıyorum. Hâlbuki hiç canım acımamıştı, ben hep düşerdim çünkü. Çok sakarımdır ben. bi kaç insan başıma toplanıyor ve  beni kaldırıyorlar yüzlerine bakmıyorum, baksaydım da göremezdim zaten saçlarımdan. Teşekkür bile etmeyerek öküzlüğümle beraber yürümeye devam ediyorum sonra sigarama bakıyorum, sönmüş, yere atıyorum. Telefonumu çıkartıyorum, ekrana bakıyorum sonra geri cebime koyuyorum. Arayacak kimsem yok çünkü. Konuşsam da anlayacak kimsem yok. Aklıma o geliyor sonra, cebini arıyorum kapalıydı. Evini aradım annesi açtı sonra ona verdi telefonu konuştuk iki saate geliyorum dedi, gelmedi.